Demolka

Pierwsze remontowe miesiące pamiętam jak przez mgłę...nie robiłam fotek...nie miałam na to czasu.
Prosto z pracy jechaliśmy "na budowę" rujnując i burząc...w efekcie, nasz wymarzony domek zamieniał się w coraz gorszą ruinę.

Skuliśmy wszystkie tynki, wyburzyliśmy ściany, zdemontowaliśmy wszystkie piece kaflowe. Były zbyt zniszczone i zajmowały dużo miejsca...musiałam odpuścić.
Kuchnia kiedyś...

 Kuchnia dziś...

Pokoje

I teraz..

Całkowicie wyburzyliśmy starą kotłownię, łazienkę i korytarz ,żeby zrobić miejsce dla na nowe schody na poddasze i przedpokój

Tak było...tak jest...

Kotłownię przenieśliśmy do przybudówki.Tam też wykuliśmy nowe schody do piwnicy.
W miejscu starego wejścia na strych jest teraz łazienka

 Stara zburzona

 I nowa.....

Zerwaliśmy stare dechy, zrobiliśmy wylewkę. Wywaliliśmy stare instalacje, założyliśmy nowe.Wybiliśmy nowe wejście na poddasze. Położyliśmy tynki, wymieniliśmy stare okna, kaloryfery, parapety....

Mimo morderczej pracy nie pamiętam chwil zwątpienia...W całym tym remontowym szaleństwie nie było czasu na rozterki...zasypiałam z farbą we włosach, budziłam sie z bólem mięśni i konkretnym planem na kolejny dzień...deska po desce oswajałam swój strach...dziś wiem, że to najlepsza metoda, gdy brak Ci odwagi...reszta sama wskoczy w odpowiednie trybiki...na swoje miejsce...

Co pamiętam?
Pamiętam dzikie uczucie satysfakcji, gdy udało się osiągnąć kolejny punkt "na dziś"...(Samo wyciągniecie żeliwnego pieca trwało kilka godzin bo może nie wyglądam,ale do harpii nie należę :)...wynoszenie gruzu...odciski na rękach...herbatę parzoną na prowizorycznym stole zrobionym ze starych drzwi...brzęk betoniarki...tony przerzuconego piachu...kanapki jedzone w biegu, gdzieś na szczycie drabiny lub porzuconym pustaku, niezliczone wiadra zaprawy, grzanie przy kozie ...rysowanie kredą na mokrym jeszcze betonie : "tu bedzie łożko", tu szafa, tu stół"....

Jezu! Udało się!!!
12 miesięcy harówy i wprowadzamy się!!!
Nowy DOM. I nowy członek rodziny. Pełnia szczęścia!!! :)